می‌نشینم گوشه‌ای و آهِ حسرت می‌کشم           گوشه‌چشمی از تو را عمریست منّت می‌کشم

از ازل «قالوا بلی» گـفتم برای دیدنت           سال‌ها بر دوش خود بارِ امانت می‌کشم

مهزیارت بی‌تو شد آواره! امّا بی‌تو من           این نفس‌هایِ کذایی را چه راحت می‌کشم!

خوشبحالِ عاشقی که گفت با عجز و نیاز           ناز چشمان تو را محض عبادت می‌کشم

عهد بستم با تو امّا نفْس عهدم را شکست           اینچنین در وادیِ عصیان اسارت می‌کشم

تا که آقا سر به زانوی تو روزی جان دهم           روز و شب بر لوح دل نقشِ شهادت می‌کشم

در خـیالاتـم تجـسّم می‌کـنم رویِ تو را           رنجِ بسیاری از این طرزِ زیارت می‌کشم

باز هم یکسالِ دیگر باعثِ زحمت شدم           نیمۀ شعـبان که می‌آید خجالت می‌کشم!